Don't Rush

I can't believe that I am the one who says it. I am the kind of person who rushes almost anything, who used to rush... But life has its own ways to make you follow some differnt paths. So I come to a point where I can say and believe what is written above.
So what do you think? How do you cope ( or just accept) the idea of a long period that is waiting for you go through in order to reach something that you want the most?

Bu diyen ben olduğuma inanamasam da, diyorum: "Sonsuza kadar sürmesini istediğiniz bir şeyi aceleye getiremezsiniz." 
Ben neredeyse her şeyi aceleye getirip telaşla "tamam, oldu, bitti, hadi" diyen yapıda bir insanımdır. İnsan-dım. Hayatın size sunduğu türlü yol var tabii ki. Kendine göre bir yol çiziyor, sizden o yolu takip etmenizi bekliyor. Ya da siz başlıyorsunuz bir yola, o size yeni yollar getiriyor. Benim yolumda da bu zamana kadar doğru diye bilip yaşamaya çalıştığımın aksine bazı şeyler olabiliyor. Beni değişime götüren. Bir şekilde bunu yaşatan. O yüzden bu söz benim için şu anda anlamlı.
Peki ya siz? Olmasını istediğiniz şeylerin yolu zaman ve/veya bazı süreçlerle kesildiğinde bununla nasıl başa çıkarsınız? Ya da sadece kabul edip geçer misiniz?